"Yazı yazdım karasız"

                                                           YAZIM NASIL OLMUŞ?

Yazmak, bir tutku yoksa yazma kabiliyeti olanların kutsal anlamlar yüklediği bir eylem midir? Soruları devam ettirebiliriz ama bilmeliyiz ki sorularımız neye dair ise onu çerçeveye almaktan başka bir işe yaramaz. Bu da fena bir iş değildir elbette. Sorularımız, bize üzerine soru sorduğumuz ne ise onun bizatihi kendisine dair hakikati vermeyecektir. Olsa olsa hakikatin tecelli etmesine bir vesiledir sorular. O halde sorulardan çok bizim için yazma eyleminin ifade ettiği anlam üzerinde durmak daha fazla mesafe almamızı sağlayacaktır. Şayet hakikate münasipsek zamanı geldiğinde tecelli edecektir.

Yazmak, insandan sadır eden her şey gibi acizliğin bir tezahürüdür. Düşündüğümüz, hissettiğimizi yazıya dökerken hiçbir vakit düşündüğümüzü, hissettiğimizi yazı vasıtasıyla noksansız kaydedemeyiz. Hep bir şeyler eksik kalacaktır. Eğer yazdıklarımızın bir müşterisi varsa bu, biraz da yazının eksikliğinden kaynaklanır. Okuyan, kendi anlam dünyasına göre eksikleri tamamlar. Bu yüzden iyi bir okur pasif bir yazardır, denmiştir. Eğer yazdıklarımıza bir talip çıkmamışsa henüz kendi anlam dünyamızı oluşturamadığımızı söyleyebiliriz. Ya da yazdıklarımız bize pespaye görünüyorsa “noksansızlığa” göz dikmişizdir. Mükemmellik yani kemâliyet ancak sonla erişilecek bir yerdedir insan için. Öteye bakan, önünü nasıl görsün?

Yazmak, insanın sırrını derin bir kuyuya olanca gücüyle haykırmasıdır. Sonra da sırrı ifşa olmasın diye çabalama gayretidir yazmak. Kuyuyu taşla doldurmaya benzer. Sırrından ne kadar kurtarabilirse o kadarı kârdır. Biz insanlar gizeme, sır olana kayıtsız kalamayız. Gizemi en çok barındıran, bin bir türlü tarifi olan şiir bu hususiyetlerinden ötürü güçlüdür diğer bütün yazı türlerinden.

Yazmak, fark etmek isteğiyle beraber fark edilme arzusunun at başı gittiği bir eylemdir. İlki ikincisine galip gelmişse kelimelerin ötesine, anlama doğru bir yolculuk başlar. Birçoklarının dediği gibi anlamın da en sonu sükûttur. Eğer ikincisi baskın gelirse kelimelerle anlam arasındaki perde hiçbir vakit aralanmaz.

Yazı bulunmuş bir şey değildir. Çünkü önce yazgısı, sonra insan var olur. Düşünce gaz, ses sıvı, yazı ise katı haldedir. O halde yazı, insanın yaratılıştan bu yana görünene, kendini en çok aldatan göze doğru ilerleyişindeki son duraktır.

Şimdi en başta sorduğumuz sorulara cevap verme imkânı doğdu bizim için. Yazmak tutkudan arî, kutsallıktan bayağı bir iştir. Yazmak denince aklımıza çaresizlikten başka bir şey gelmiyor. Yazmayı başka türlü görenlerin yazdıklarını okuyamıyoruz.

İşler hep karışıktı

 Kimi zaman atasözlerinin salt otoriteye hizmet ettiğini düşünüyorum.

 “Akıl yaşta değil baştadır fakat aklı başa yaş getirir.” Neden bu sözün ilk kısmı söylenir de devamı pek getirilmez?

“Boynuz kulağı geçer fakat kulak kalır, boynuz düşer.”

 “Komşunun tavuğu komşuya kaz görünür, karısı kız görünür.”

Yoksa gerçekten de folklor şiire düşman mı?    

Senin Burcun Ne?

KOVA YAZI*

gün çoğu kez incelir kaybolurdu orda beklerdim bunu

bir taş bir taşa değer ses olurdu inlerdi titrerdi mesela

bir su göle düşerdi bir su göle düştükçe akşam

geçerdi ağır ağır asardı kendini göğe ben kırılırdım

o durmadan az sorumluluk, bana çınlayan hayat, az tuz

o durmadan güçlü kapı, çınarın çatlayan dalı, yüksekçe taht

gökyüzüne kurulmuş ay, günleri ezip geçen bir güneş bazen

açardı kalbinin içindeki o büyük türkçeyi susardı hep

o zaman sanırdım o düşünce ölmeyecek, bu rikkati ne hoş

nice ırmaklarda dolaşırdım diz kırıp anlardım kalkacak

duman koyacak, suya boğacak atları, geçitlerde duracak

boşaltacak bulduğu bardağı, bulduğu tablayı kıracak

yanıldım. bıraktı o uzun zaman önce gülmeyi geçmeyi

Bir sanat eserinin değeri insanda açtığı boşluk duygusuyla ölçülebilir. Dünya telaşını sebep gösterip  her bir şeyi tıkıştırdığımız o boşluk aslında bizim yine bu dünyada tek sermayemizdir. Ama kural kati: Hayat boşluk kabul etmez. Yani boşluktan bahsediyorsak bir şekilde dolacak. Peki,  neyle dolduruyoruz doğum ile ölüm arasındaki boşluğu? Asıl soru bu. Sanat, boşluğu doldurduğumuz lüzumsuz ne varsa tahliye etme fırsatını sunar bize.

Daha ne yapsın?

*Şairin “Beni Şaşırt” adlı kitabından alıntılanmıştır.

Şiir

CV (CURRİCULUM VİTAE)

Rüya görürüm.

Bayramlarda

Annemin babamın elini öperim.

Çocukken

Birkaç kartpostal atmışlığım da var

Almanya’daki amcama

İstanbul’daki ağabeyime

Ve

Sınırlı sayıda ağaç ismi bilirim

Hiç kedi beslemedim

En çok iğde ağacını severim

Sokrata saygım var

Bu yüzden virajlara yavaş girerim

Hep hareket etmek isterim

Ama çok az edebilirim

Bunu şuna bağlarım

Yedi yaşından beri

Kol saatim var

Yatarken bile çıkarmam

İkna kabiliyetim yüksektir

Bunu keşfeder etmez evlendim

Çarşı izinlerimin birinde

Eyüp’te oğuz ve ağabeyimle

Kahvaltı yaptığımız sabahı

Unutamam

Çünkü ankara’yı hiç sevmiyorum

İnsanın evi ile dini arasında

Sıkı bir bağ olduğunu düşünürüm

Her seferinde evime

Dinime döner gibi dönerim

Evimden çıkarken de

Dinimden çıkar gibi olurum

Başlayıp da bitiremediğim

Bitiremeyeceğim bir şiirim var

“Gün batınca

İncinmiş dallara konar kuşlar “

Çocuk meselesi

"Çocuk, büyük adamın küçük hali değildir." demiş rivayete göre zat-ı muhterem.